Omdat we vandaag enkel en alleen maar in de bus zaten heb ik iedereen gevraagd om de tijd te doden en een stukje te schrijven voor de blog: over over hun gastgezin waar ze vanochtend afscheid van namen, over hun mooiste momenten hier,… Lees zelf maar!
Nele
Er is 1 ding dat ik van deze reis, van dit project heb geleerd. Ook al lijken dingen zeer moeilijk en heel ver weg, als je het echt wil en hard werkt, kan alles werkelijkheid worden. Dat is Nicaragua voor mij, een droom die is uitgekomen.
Arthur
Dit is het leven hier, hier zijn de mensen blij met wat ze hebben ze zijn gelukkig met elkaar, ze lachen veel, maken plezier en hebben veel liefde voor de mensen rond hen. Hier beleef je speciale momenten in groep maar ook apart. Nicaragua is leven!
Oxana
De mensen hier in Nicaragua zijn zeer rijk in hun liefde. Ze delen alles wat ze kunnen delen en hebben een hart van goud. Zoals ze hier zeggen ‘zoete’ mensen.van de gastvrijheid kunnen de Belgen thuis nog heel veel leren. Mijn familie zei vanmorgen dat ik er altijd welkom ben en dat ik altijd mag terugkomen. Over een paar jaar zal ik dat ook doen, na lang sparen. Warm land met warme hartjes.
Shannon
Vandaag heb ik afscheid genomen van een geweldige familie: Sonya, mijn oma, Danyxa, mijn mama, Imner, mijn broertje en Kendy, mijn zusje. Het afscheid viel zwaar, zeer zwaar omdat we op zo’n korte tijd enorm naar elkaar zijn toegegroeid als een echte familie! Ik heb dankzij hen een geweldige tijd beleefd in Nacargua en ik zal hen nooit vergeten! Wat mij vooral is bijgebleven zijn de vrije avonden die we hadden, gezellige avonden met de familie. Op één van zo’n vrije avonden hebben Louise en ik leren dansen op de typische muziek van Nicaragua. Dit uiteraard niet in onze normale kleding, maar in traditionele kleedjes! Ik zal nooit de gezichten vergeten, huilend van het lachen, toen ze Louise en mij zagen dansen. Het is voor ons, Belgen, zeer moeilijk om zo’n sensuele bewegingen te maken, dat is wel duidelijk geworden. Zoals Kendy mij bij het afscheid in het Nederlands ‘ik hou van je’ heeft gezegd, wil ik ook graag zeggen dat ik van hen hou, heel erg. Ze zijn in een zeer korte tijd mijn tweede familie geworden en ik wil hen voor alles wat ze voor ons gedaan hebben bedanken!
Giel
Een hele week met Nicaraguanen, als je mij vraagt voor een heel jaar dan denk ik niet dat ik zou twijfelen. De ervaringen die ik heb opgedaan blijven in ‘mi corazon’. De mensen zijn hier veel relaxter. Ik heb al veel dingen geleerd, bijvoorbeeld hoe je een sinaasappel op verschillende manieren kan eten. Van het landschap word je alleen maar gelukkiger, het vuil buiten beschouwing gelaten.
Tom is jarig.
Thomas slaapt.
Vredevol.
Tuur
Een week als geen ander. Een week om nooit te vergeten. Een week die ik altijd bij me zal dragen. Een week die me weer iets meer gevormd heeft. Maar vooral een week die veel te kort was. We hebben zoveel gezien en zoveel gedaan, vele dingen waren aangrijpend, alsof de waarheid je bij de keel nam. Maar toch waren er ook zoveel mooie voorwerpen, plaatsen, gebouwen die je soms zelfs doen beseffen wie je ben en waarom. En dat, vooral dat, zal ik altijd onthouden.
Ik denk dat ik anders uit het vliegtuig zal stappen dan erop. Ik zal nog altijd die jongen zijn met droge humor, ik zal ook altijd blijven doen wat ik graag doe, ik zal altijd een haatgevoel hebben ten opzichte van tortilla’s maar ik denk wel op een heel andere manier.
Maar ik onthoud vooral:
“Het leven is een ponykamp.”
Nick
Wat een geweldige week was dat! Ons gastgezin was echt superlief en we werden direct een deel van de familie we leefden wel met veel mensen samen in het gastgezin. Papa mama tante nonkel 2 zusjes 1 nichtje en natuurlijk onze hermano wilfredo, ook woonden er tijdelijk 3 trabagadores werkmannen in bij het gezin, iets wat je in belgie niet tegenkomt. Vele mensen zullen zeggen dat ze het beste gastgezin hebben en ook al kan ik niet vergelijken, ik denk niet dat ze een betere band gemaakt hebben dan arthur en ik met ons gastgezin. We hebben echt over alles wat je je kan inbeelden gepraat, van de economie in Europa tot seks in Nicaragua. De kinderzwangerschappen het leven hier en in Europa vergelijken, mijn Spaans is in ieder geval zeer goed verbeterd en ik voelde me zo thuis in ons gezin dat ik zeer emotioneel werd en begon te wenen bij het afscheid, door al deze dingen, toen ik dan mijn klein zusje wilmarie zag huilen werd ik echt sentimenteel. Ik mis ze nu al zeer fel en ons zusje heeft een tekening gemaakt met “they are the top” die hou ik echt bij en hang ik boven mijn bed.
Tijdens een van onze gesprekken rond het avondeten bedankte ik Guanita (onze mama ) voor de kip, maar in plaats van gracias por el pollo rico zei ik polla. Iedereen begon te lachen. Ik wist niet wat ik fout had gezegd maar polla betekent dus blijkbaar piemel…
We hebben er eens goed mee kunnen lachen en aten rustig verder, ik ben heel blij dit project meegemaakt mogen hebben en ik kom sowieso terug -liefst met- maar anders zonder intercambioso.
Tom
Een fantastische week achter de rug! Een ervaring voor het leven. Een nieuwe familie, cultuur, een land en een super stad leren kennen in 1 week. De start van de week was een beetje moeilijk en zo vreemd, vele verschillen, maar na enkele dagen voel je je thuis in hun familie. Dan ben jij een deel van hun, en dan komt het afscheid … jammer genoeg. Ik heb er veel uit geleerd, en hoop dat ik ooit terug kan. De week is voorbij gevlogen! Een project dat je wil meemaken, een project dat ik iedereen kan aanraden!
Louise
Wat een geweldig weekje, dat had ik nooit kunnen voorspellen. Het heeft echt al mijn verwachtingen overtroffen. De week is voorbij gevlogen. Kendy en haar familie zijn echt geweldig en superlief. Haar papa was niet thuis, die werkt in Leon en komt maar 1 keer in de maand naar huis. In ons huis hing echt een familiale sfeer, ze ontvingen ons met open armen. Ik voelde mij er echt thuis. Al snel kregen Shannon en ik een goede band met Kendy. Dat meisje is echt fantastisch, zo een enthousiasme, man man. We hebben veel gepraat met elkaar. Ze vertelde over tienerzwangerschappen dat dat toch nog wel vrij veel voorkomt bij hun. Daarom mag zij van haar ouders nog geen liefje hebben. Wat ik ook wel snap want ze is nog maar 13. Kendy en haar broer gaan naar de school van Elba, La Montanita, want haar ouders willen dat ze een goede opleiding krijgt.
Vandaag moest ik afscheid nemen van mijn kleine meid, die ondertussen meer een zusje geworden was. Ik ga haar en haar familie missen, ik ga het eten en het douchen missen. Maar ik ben er zeker van dat ik ooit nog terug kom naar Nicaragua. Ik weet niet binnen hoeveel jaar dat dat gaat zijn, maar ooit wil ik Kendy nog een knuffel kunnen geven.
Jolien
Ik wil iedereen bedanken dat ik hier mag zijn en deze kans gekregen heb. Ik heb er geen woorden voor hoe mooi alles hier is en hoe gelukkig de mensen hier zijn met zo weinig dingen. Ik had mijn snoepjes uitgedeeld in een school en iedereen was zo blij.Echt zo van”wow”.
Inge
Ceira en Marvin, zo heten de twee lieve mensen bij wie Hannah en ik de afgelopen dagen mochten logeren. Ze moeten rondkomen met één inkomen en hebben twee studerende kinderen aan de universiteit. Dat hier weinig ruimte is voor materieel comfort, spreekt voor zich. Maar de waardering en liefde die Ceira en Marvin voor elkaar tonen én de manier waarop zij deze week ook voor Hannah en mij gezorgd hebben, is met geen geld te betalen.
Relativeren, dat leer je hier. Het is confronterend en zelfs een beetje beschamend als ik bedenk met welke “zorgen” ik mijn hoofd soms volprop.
Een chiquere tv dan ik, dat hebben ze wel, Marvin en Ceira… Toch iets om mij zorgen over te maken?… Ik dacht het niet!