Met 20 jongeren, 4 begeleiders en 5 leerkrachten trokken wij in april naar Nicaragua. Na 2 jaar hard werken, voorbereiden, plezier,… stelden we jullie gisteren en vandaag (07/01 en 08/01) onze belevenissen voor in een spetterend theater Pony’s en Piñata’s. Voor zij die deze geweldige voorstelling misten of nog eens eraan terug willen denken nog even het korte filmpje van in de voorstelling
7 januari is het eindelijk zover!
Dan beginnen de voorstellingen van ons spetterend theaterstuk ‘Pony’s & Piñatas!’ over onze inleefreis naar Nicaragua. We begonnen aan het stuk eind augustus en zijn nu, na een dikke vijf maand, eindelijk klaar om het te tonen aan alle geïnteresseerden. Daarom willen we iedereen van harte uitnodigen voor onze publieke voorstelling, donderdag 7 januari, om 20 u in CC de Bogaard te Sint-Truiden. Tickets kosten 7 euro, waarbij een drankje inbegrepen is, en zijn verkrijgbaar bij alle intercambioSO jongeren, in de wereldwinkel te Sint-Truiden en kunnen ook besteld worden via intercambiosost@gmail.com .
Hopelijk zien we jullie daar? Wij kijken er alvast erg naar uit!
Vandaag was onze laatste dag in Nicaragua. Ik ga geen heel uitgebreide omschrijving geven van wat we allemaal deden, daarvoor moeten jullie vanaf overmorgen maar de reizigers aanspreken.
Van Leon busten we 3u lang naar Masaya, daar kochten we op de artisanale markt souvenirs voor onszelf en het thuisfront.
Namiddag brachten door aan Laguna de Apoyo, een kratermeer. Prachtige natuur, lekker luieren, zwemmen, kajakken, eten en drinken,..
Vanavond zitten we in een hotel tegenover de luchthaven van Managua. Het is nu bijna middernacht en om 5u moet iedereen klaarstaan aan de receptie!
We hebben zonet een evaluatiemomentje gedaan met de voeten in het zwembad,Niger onze mooiste momenten hier. Heel ontroerend, sommigen konden hun tranen moeilijk bedwingen. Iedereen is zo ongelofelijk blij en gelukkig dat ze dit hebben mogen meemaken. Op 2 weken tijd zo een hechte band krijgen met elkaar en met Nicaraguaanse leeftijdsgenoten en gastgezinnen, zoveel vragen die er nog in ieders hoofd spoken en tegelijk zoveel goesting om hier iets mee te doen en deze mensen zo snel mogelijk proberen terug te zien!
Slaapwel allemaal, wij zien jullie hopelijk allemaal terug op zaterdagochtend rond 10u30 in de Stadswerkhuizen: Schurhovenveld 1032 (Sint-Jorisstraat), 3800 St- Truiden.
Hasta pronto!
Gisteren, woensdag, hebben we de perfecte voorlaatste dag in Nicaragua ingezet met een ontbijt in het hostel. Voor de eerste keer in vele dagen stond er geen Gallo pinto op het menu, maar konden we kiezen uit fruitsla of pannenkoekjes. Om 8 uur vertrok de bus richting van het Reserva Natural Guan Venado. De eerste stop was de kwekerij van de Concha Negra, een bedrijfje opgericht in 2003 dat vis droogt en verwerkt tot visburgers. We hebben afwisselend mogen helpen met het maken van de burgers en een wandeling gemaakt tussen de mangroves, een boomsoort die in een moerassig gebied groeit. Het avontuurlijke parcours, over plankjes en een houten brug, heeft geen slachtoffers geëist, hoewel Tom besloot om de bomen van iets dichterbij te gaan bekijken. Vervolgens zijn we in 4 groepjes met de boot naar de Pacific Ocean gevaren, doorheen het Mangrovebos. We hadden een gids meegekregen die ons verschillende vogels heeft aangewezen.
Toen kwam het moment dat we de golven in de gaten kregen, onze broek uitgooiden en in een rechte lijn naar het water stormden. De golven van de oceaan zijn iets heviger dan we gewend zijn in ons belgenlandje, maar daarin ligt net de charme van de plek. Het eerste uur hebben we allemaal samen tegen het water opgebokst, tot de vermoeidheid toesloeg. Op het strand, met zicht op de helderblauwe zee, wuivende palmbomen en het aangespoelde hout was genoeg plaats om schelpen te zoeken, uit te rusten of volleybal te spelen. ’s Avonds werden we met dezelfde boot terug naar het strand gebracht om de avond te eindigen met een heerlijke pizza. Een heerlijke dag voor ons allemaal, hoewel afscheid van dot prachtige land al lonkte. Maar daar denken we morgen pas aan…
Eva
Willem Toen ik aankwam stond er een hele grote groep te wachten, allemaal waren ze familie van Shirley. Ik had moeite om alle namen te onthouden, maar ik merkte onmiddellijk hoe vriendelijk en open dat ze waren. Deze mensen, het huis en mijn niet erg heel comfortabel bed zal ik nooit vergeten. Ondanks dat ik langer dan een week woonde bij deze familie ging het voorbij alsof het maar 3 daagjes waren. We hebben een hele tijd voorbereid om in Nicaragua te geraken en nu moet ik weg. Ik heb een hele nieuwe cultuur leren kennen, veel dingen bijgeleerd en ik hoop dat hetzelfde geldt voor de anderen en voor de volgenden die komen. Maar bovenal hoop ik dat ik nog kan terugkeren naar het stoffige, warme, maar o zo mooie Nicaragua!
Aline Wat een week! Toen Pauline en ik aankwamen in ons gastgezin was het allemaal een beetje onwennig en ik denk voor iedereen. Maar hier in Nicaragua is het niet alleen letterlijk warm, de mensen hier hebben ook duidelijk een warm hart. Al heel snel voelde ik mij thuis in ons gastgezinnetje met Junielka, onze mama en ons kleine zusje. Het afscheid vandaag bracht dan ook wat traantjes met zich mee..
Hopelijk tot nog eens Nueva Guinea!
Pauline Naar deze week zal ik altijd positief terugkijken, en dat,komt onderandere ook zeker door de liefde die we van het gastgezin hebben gekregen. Hoewel ik soms ook echt gek werd van alle popjes en knuffels. Onze mama was echt een super lieve maar met haar had ik wel niet echt een band. Met Junielka dan weer wel, ik kon heel goed met haar en haar zusje opschieten. Ze zorgden ook heel goed voor ons, zo zei Junielka savonds tegen de mannen die begonnen te praten tegen ons en aandacht wouden dat we geen woord Spaans verstonden, hoewel Aline en ik duidelijk begrepen wat ze bedoelde. Veel liefde voor nueva guinea!
Dieter De voorlaatste avond heeft Aura, onze “mama”, ons getrakteerd op een dinertje in een gezellig restaurantje. Het zag er allemaal heel mooi en gezellig uit. Er was ook een zwembad. Buiten ons waren er wel geen andere mensen aanwezig in het restaurant. Op een bepaald moment kwam er een heel grote groep binnen van wel bijna 30 man. Wij dachten: “als die nog allemaal eten moeten krijgen, gaat dat hier nog lang duren.” In plaats van dat de mensen plaats namen aan tafel, sprong er een man in het water van het zwembad. Heel de groep ging rond het zwembad staan. Ondertussen had Aura ons al duidelijk gemaakt dat het om het dopen gaat van mensen die tot een evangelische kerk behoren. Zoiets hadden Tom en ik nog nooit gezien. Een voor een sprongen er mensen samen met de priester in het water en begon de rest van de groep te zingen. Grappig wel zo tijdens het eten.
Eline en Maartje
We keren terug naar België met een rugzak vol mooie herinneringen.
Nomi Een gastgezin in Nicaragua was in het begin toch maar een beetje een enge gedachte. Zouden ze me wel verstaan? Wat zullen ze wel niet denken van mij? En gaat dat wel goed komen? Maar ik ben enorm blij dat ik nu kan zeggen natuurlijk alles is goed gekomen en nog geen klein beetje ik heb er nu weer een hoop vrienden of moet ik zeggen familie bij! We hebben enorm veel geleerd van elkaar elkaars gewoontes en gebruiken en ik merk nu ook dat ik opeens enorm veel beter Spaans kan dan voorheen! Zij leerden ons Spaans en wij hielpen hen met Engels. Als we weg moesten ging ze ons een briefje schrijven met een kort Engels zinnetje in ze heeft het woord voor woord vertaald uit het Spaans en kwam eerst met een kladversie van het zinnetje om te vragen of het juist was geschreven en ja hoor het was niet slecht 😉 “Always present in my heart.” Prachtig wat zo een klein gebaar doet met een mens!
Emelie Ik heb een geweldige week gehad met mijn gast gezin 😀 het waren echt super lieve mensen! Ze deden echt heel veel voor mij en Nomi want de mama kwam naar heel veel activiteiten kijken en was altijd enthousiast als ze ons zag 😀 ze babbelde ook heel veel met ons ook al was ze soms niet zo goed verstaanbaar ze heeft ons heel goed onthaald en heel goed voor ons gezorgd en als afscheid hebben we ook heel leuke dingen gekregen en wat mij gaat bij blijven is toen mijn arm heel rood was omdat ik een allergische reactie had gehad van iets en toen ze da zag is de direct alcohol gaan halen en heeft ze mijn arm wel 2 of 3 keer ontsmet toen heeft ze iets nog iets op gedaan en heet ze die avond nog vaak gevraagd of het al beter was of ze het nog eens moest verzorgen, melania, onze mama heeft echt een hard van goud en is een geweldig mens en ik ben heel blij dak met hun mijn week heb mogen door brengen 😀
Ricardo Ik ben geen filosoof noch en groot schrijver maar als bioloog heb ik voor duizend procent genoten van de prachtige weelderige fauna en flora van deze streek. Daarnaast heb ik het geluk gehad om interessante mensen te leren kennen. Elba en Gerd, mensen met een groot hart voor de natuur en een nobel doel : de ontwikkeling van de jongeren! Elba runt een school La Montanita gemiddelde van de natuur. Hun beide doel is verbetering van de Nicaraguaanse bevolking ! Ze hebben mij opgevangen alsof ik een van hun kinderen was, een heerlijk gevoel. Son amigos para siempre, familia por la vida!!!!!
Tanja Euhmm mijn gastgezin, in het begin had ik wel een beetje moeite met het feit dat we in een gastgezin verbleven, dat was echt de stretchzone voor mij. Ma ik had gewoon een dagje nodig om me aan te passen 🙂 mijn gastgezin is echt zo lief, de oma, de tante, de papa en dan natuurlijk gissell ( ons gastgezinmeisje) Allemaal zo gezellige mensen, kheb me echt wel geamuseerd daar en ik ga ze heel fel missen, want ze zijn een soort 2de familie voor mij geworden, hopelijk zie ik ze nog es terug, ma kga sowieso contact houden met hen, we hebben al gsmnummers enzo uitgewisseld dus dat komt wel in orde.
Eva Een beetje gek, nu al beschrijven hoe ik me voel bij de reis. Ik denk dat de echte emoties later pas gaan komen, wanneer we al een tijdje thuis zijn. Maar sommige dingen weet ik zo al: dit was een prachtige week, en ik wens dat ik me voor altijd het gevoel van vriendschap zal herinneren tussen de Nica’s en de Belga’s. In Nueva Guinea maakte het allemaal niet uit, of je arm of rijk was, Belg of Nicaraguaan… Als je openstaat voor de ander is het heel gemakkelijk om vrienden te worden. En opeens ben je hermanos van elkaar, ondanks het duidelijke kleurverschil en de taal. Als je gewoon je mond opentrekt en praat, over eender wat, groeit een band over die obstakels heen. Misschien toch ook even vermelden dat onze Nicamama een geweldige kok was, wat onze week gemakkelijker te verteren maakte.
Omdat we vandaag enkel en alleen maar in de bus zaten heb ik iedereen gevraagd om de tijd te doden en een stukje te schrijven voor de blog: over over hun gastgezin waar ze vanochtend afscheid van namen, over hun mooiste momenten hier,… Lees zelf maar!
Nele
Er is 1 ding dat ik van deze reis, van dit project heb geleerd. Ook al lijken dingen zeer moeilijk en heel ver weg, als je het echt wil en hard werkt, kan alles werkelijkheid worden. Dat is Nicaragua voor mij, een droom die is uitgekomen.
Arthur
Dit is het leven hier, hier zijn de mensen blij met wat ze hebben ze zijn gelukkig met elkaar, ze lachen veel, maken plezier en hebben veel liefde voor de mensen rond hen. Hier beleef je speciale momenten in groep maar ook apart. Nicaragua is leven!
Oxana
De mensen hier in Nicaragua zijn zeer rijk in hun liefde. Ze delen alles wat ze kunnen delen en hebben een hart van goud. Zoals ze hier zeggen ‘zoete’ mensen.van de gastvrijheid kunnen de Belgen thuis nog heel veel leren. Mijn familie zei vanmorgen dat ik er altijd welkom ben en dat ik altijd mag terugkomen. Over een paar jaar zal ik dat ook doen, na lang sparen. Warm land met warme hartjes.
Shannon
Vandaag heb ik afscheid genomen van een geweldige familie: Sonya, mijn oma, Danyxa, mijn mama, Imner, mijn broertje en Kendy, mijn zusje. Het afscheid viel zwaar, zeer zwaar omdat we op zo’n korte tijd enorm naar elkaar zijn toegegroeid als een echte familie! Ik heb dankzij hen een geweldige tijd beleefd in Nacargua en ik zal hen nooit vergeten! Wat mij vooral is bijgebleven zijn de vrije avonden die we hadden, gezellige avonden met de familie. Op één van zo’n vrije avonden hebben Louise en ik leren dansen op de typische muziek van Nicaragua. Dit uiteraard niet in onze normale kleding, maar in traditionele kleedjes! Ik zal nooit de gezichten vergeten, huilend van het lachen, toen ze Louise en mij zagen dansen. Het is voor ons, Belgen, zeer moeilijk om zo’n sensuele bewegingen te maken, dat is wel duidelijk geworden. Zoals Kendy mij bij het afscheid in het Nederlands ‘ik hou van je’ heeft gezegd, wil ik ook graag zeggen dat ik van hen hou, heel erg. Ze zijn in een zeer korte tijd mijn tweede familie geworden en ik wil hen voor alles wat ze voor ons gedaan hebben bedanken!
Giel
Ik wil iedereen bedanken dat ik hier mag zijn en deze kans gekregen heb. Ik heb er geen woorden voor hoe mooi alles hier is en hoe gelukkig de mensen hier zijn met zo weinig dingen. Ik had mijn snoepjes uitgedeeld in een school en iedereen was zo blij.Echt zo van”wow”.
Gisteren, maandag, hebben we veel en toch niet zóveel gedaan. Het was onze laatste dag in Nueva Guinea en s’avonds waren alle families en vrienden uitgenodigd voor een afscheidsfeest.
Alles wat we de voorbije week hier deden en samen met de Nica’s aan werkten werd gedurende de hele dag in een feestelijk jasje gestoken zodat ze diezelfde avond konden gepresenteerd worden aan het publiek.
De hele avond genoten en lachten de aanwezigen met grappige sketches over diarree en taalverwarring, Belgische en Nicaraguaanse traditionele dansen, live muziek door onze eigen talentvolle jongeren en nog veel meer.
Mooi om te zien dat dit het product was van een hechte samenwerking tussen Belgische en Nicaraguaanse jongeren. Taalproblemen en cultuurverschillen werden de hele dag probleemloos overbrugt!
Na de voorstelling volgden nog enkele formele momenten.
Nadien schoven we aan aan een typisch Nicaraguaans buffet en kon het echte feest beginnen. Om half 11 hebben we iedereen buiten moeten duwen want het was tenslotte een maandagavond in volle examentijd. Dat hebben we zo goed mogelijk proberen te respecteren.. Met veel gezeur en gezaag en ook best wel veel tranen en knuffels en familiefoto’s.
Het is nu dinsdagochtend, kwart voor 8 en over een kwartier vertrekken we uit Nueva Guinea naar Leon. We zullen een hele dag in de bus zitten (6-7u rijden) dus ik vermoed dat we vanavond niet zoveel te vertellen zullen hebben op de blog. Maar wie weet…
Groetjes!
Zaterdagochtend 18 april komen we aan in St truiden omstreeks 10u30. Iedereen is welkom om ons op te wachten in de stadswerkhuizen van St Truiden: Schurhovenveld 1032 (Sint-Jorisstraat).
Als we vertrekken in Zaventem dan poten we nog wel iets op de blog en op Facebook voor het juiste uur!
Nu nog even genieten van onze laatste dag in Nueva Guinea!
Omstreeks 8u vanochtend liet de elektriciteit in heel Nueva Guinea het afweten. Tot 17u zal het duren. Het leven gaat gewoon door, met of zonder luz. Ongelofelijk. Beeld je dat in in België, een hele dag geen elektriciteit!! Geen frigo, ontdooide diepvriezers, geen internet, geen radio of tv, geen licht opt wc,… En geen haan die er hier naar kraait!
De hele voormiddag hadden de jongeren vrije tijd met hun gastgezin. Kleren wassen, mee boodschappen doen, gaan zwemmen, naar de kapper en manicure,… Wat doet een mens zoal op een zondag?
Namiddag gingen we met z’n allen naar zona 7, een zichtbaar armere zone van Nueva Guinea. Bouwvallige houten huisjes en veel ronddolende kindjes op straat. We installeren ons op het centrale sportveldje, enkele stoere jongens zijn er aan het voetballen. De bedoeling van namiddag is om zoveel mogelijk kindjes een leuke namiddag te bezorgen.. Maar er zijn amper kindjes te bespeuren op het pleintje. In kleine groepjes nemen de Nica’s ons bij de hand om de huizen rondom kindjes te gaan zoeken om mee te spelen. In sommige gevallen vergde het best wel wat moeite om ouders te overtuigen hun kind mee te geven aan een wildvreemde blanke die in gebrekkig Spaans vraagt “venga.. Vamos a jugar!” (Kom hier, we gaan spelen!).
Poco a poco, beetje bij beetje, verschijnen er uit alle hoeken van de wijk kindjes die komen meespelen, vaak met een blanke jongen of meisje aan de hand. Een geweldig zicht!
De komende 3u geniet ik vanaf de zijlijn van een fantastisch spektakel. 150 (!) kinderen, begeleid door jongeren uit St Truiden en Nueva Guinea spelen enthousiast spelletjes, maken plezier en vergeten even hun zorgen. Onze jongeren leren in 3u tijd meer Spaans bij dan in de voorbije week en laten het beste zien van zichzelf. Niemand bleef aan de kant zitten, behalve om af en toe een kapotte knie te verzorgen en de rugzakken te bewaken.
Enkele impressies:
Meer dan voldaan gaat iedereen weer terug naar zijn gastgezin en de begeleiding vergaderde vanavond nog even verder over de toekomst van Intercambioso en de jongerenwerking Niquipo. Want wat we vandaag gezien hebben, daar willen we zeker nog meer van zien!
Saludos!
Da 3 palmas (klapklapklap). Otra vez (klapklapklap). Si el Señor te satiface, da 3 palmas (klapklapklap). Saluda al que esta a tu lado y con una sonrisita. Si el Señor te satiface da 3 palmas (klapklapklap)!
Samen met de studenten verpleegkunde aan de universiteit staan we allemaal recht in een klaslokaal en bedanken we God al zingend voor ons samenzijn.
Beetje bevreemdend maar onze beleefde jongeren gaan er helemaal in op. Klappen in de handjes en nadien samen bidden met de ogen toe.
We waren gisterenochtend te gast in Universidad Martin Lutero. We kregen er een rondleiding en een uitgebreide presentatie over de christelijke waarden en normen die doorheen alle opleidingen verweven zijn.
Met 50 man kruipen we in onze gele schoolbus richting Santo Tomas (80 km – 2u rijden). Enkele gastgezinnen vergezellen ons vandaag naar het verjaardagsfeest van Santo Tomas met Mol (30 jaar!) en ook met Olympia, VS (25 jaar). Ter vergelijking: wij vierden vorig jaar 10 jaar stedenband met Nueva Guinea.
Aangekomen in Santo Tomas werden we meteen verspreid en bij de hand genomen door de jongeren en begeleiding van Mol. We mochten met hen mee gaan lunchen in hun gastgezinnen. Een fijne ervaring, zo zagen we ook eens andere huizen en families in Nicaragua.
Aangekomen op het volksfeest werden we er de rest van de namiddag en avond getrakteerd op traditionele dansen, toneelstukjes, .. De jongeren van Mol hadden enkele Vlaamse liedjes in een Spaans jasje gestoken (ik hou van u – te amo sí en Vrolijke vrienden – somos amigos alegres) en de Nicaraguanen hadden een toneelstuk gemaakt over de culturele verschillen met België. Kortom, ze lachten ons de hele tijd uit 🙂
Er was zeker 1000 man aanwezig op het grote volksfeest, een mini Pukkelpop met eetkraampjes en drankstandjes. Onze jongeren wisselden uit met jongeren van Mol en toen het tijd was om naar huis te gaan was begon iedereen te zagen en te zeuren. “Allééé tis hier zo leuk! Tis toch nog veel te vroeg om te vertrekken! Wanneer zien we die nog eens??”.
Een kwartier later lag iedereen te snurken in de bus.
Vandaag heeft iedereen een halve dag vrij in het gastgezin. De elektriciteit is vanochtend uitgevallen in de hele stad en zal vermoedelijk pas om 17u weer werken, waarom is ons nog niet zo duidelijk.. We werden vanochtend wakker van de hitte toen de ventilator plots stopte met draaien. Ik ben benieuwd of de jongeren er iets van gemerkt hebben in hun gastgezin.
Namiddag zien we elkaar weer om 13u in het park. We gaan dan samen met de jongeren van Niquipo Nueva Guinea naar zone 7, een van de armste wijken van de stad.
We gaan er een hele namiddag spelletjes spelen samen met de kinderen van die wijk. Iedereen kijkt er naar uit!
Dit verhaal kan waarschijnlijk pas later vandaag gepost worden aangezien er geen elektriciteit is, en dus ook geen internet.
Sorry, overmacht!
